Ken je dat, in je bed liggen en het donsdeken helemaal rond je hoofd en lijf plooien zodat je precies in een cocon ligt? Heerlijk vond ik dat, als jong kind. Zo ingewikkeld, ging ik dan op mijn knieën liggen, en beeldde me in dat ik vanuit een hoog raam naar de wereld aan het kijken was.

Een wat eenzame maar troostrijke herinnering is dat. Mijn reizige vader had de gewoonte een cadeautje mee te brengen als hij terugkwam, en op een keer was dat een radio uit Saudi-Arabië. Een grote glimmende bak, met rode LEDjes die op en neer flonkerden met de muziek. Daar had hij wel meer boete en taks op moeten betalen bij het invoeren dan hij kostte, maar goed.

Die radio sleepte ik dan mijn stapelbed in. Een heel gedoe was dat, de stekker insteken zonder m’n broer wakker te maken. En dan luisterde ik tot in het holst van de nacht naar Radio Maria uit Heist-Op-Den-Berg. Die lokale radio lag in mijn gedachten aan de overkant van het weiland. Er was altijd een hoop gebabbel want er werd heel de tijd binnengebeld door luisteraars, vaak tegelijkertijd, die dan al keuvelend een plaatje aanvroegen. Het was een ongekunstelde zoete inval waar je je bij waande. De warmte die dat bracht voel ik nog.

Fast-forward naar Leuven. Studerend voor ingenieur, maar vooral op zoek naar mezelf nadat ik één keer faalde en daar totààl van uit het lood was. Als alle studentikoze ongein van de dag voorbij was, en elke vogel weer in z’n eigen hok zat, staarde ik de nacht in en piekerde. Het nachtelijk nieuws op de radio, even die stem, was dan altijd een lichtpuntje.

Met goeie radio ben je nooit alleen.